Gradski park u Bijeljini
"Pluća Bijeljine"
Gradski park - ponos našeg grada
Bijeljina je odmah nakon austrougarske okupacije, 1878. godine počela da odbacuje pretežno orijentalni izgled i da postepeno dobija obrise evropskog grada.
Bijeljinci su imali sreću da se u Novo Selo, selo njemačkih kolonista, 1882. godine doseli mladić, po imenu Johan Kajzer, koji je od djetinjstva volio drveće i cvijeće. Bavio se hortikulturom, a radio je u opštini u tadašnjem Odjeljenju za lovstvo. Ono što je za Bijeljinu najbitnije – upravo Kajzer dolazi na ideju da oformi gradski park.
U to vrijeme prostor današnjeg gradskog parka bio je zapuštena ledina zvana Pašića meraja, površine oko četiri hektara. Veliki je to prostor i za sadašnje, a pogotovo za tadašnje prilike. Opština je zemljište otkupila od bega Pašića, kome je pripadalo, i na meraji je počeo da niče park. Zasađen je u periodu od 1880. do 1883. godine. Kajzer je dva puta išao u Beč i u Budimpeštu da bi naručio sadnice, a one su brodom dolazile do luke Rača, koja je tada bila prilično značajna. Pristigle sadnice volovskom zapregom dovlačile bi se do Bijeljine i zasađivale bi se aleje. Dvije osnovne su “Aleja kestena”, koja se prostire pravcem sjever-jug i “Aleja platana”, koja ide pravcem istok-zapad. Osim platana, koji su činili većinu stabala, bilo je tu i tuja, borova, drugog crnogoričnog i bjelogoričnog drveća, jasenova, ali i grmlja. Pored niskog alpskog rastinja, među sadnicama je bilo i nekoliko egzotičnih biljnih vrsta, kojih sada u parku nema.
Tadašnjim Bijeljincima bilo je nepojmljivo da neko zasadi drveće, a da ono nema plodove i opipljivu svrhu. Međutim, ubrzo se i njihove navike mijenjaju, pa im gradski park postaje omiljeno mjesto za dokolicu. Na mjestu gdje se i danas nalazi poslastičarnica napravljen je paviljon za igru.
To je bila mala kafanica sa velikim podijumom za igru, a prekoputa današnjeg igrališta za djecu nalazio se staklenik gdje se uzgajalo cvijeće i ostalo bilje koje se tu preko zime čuvalo, a u proljeće se njime obnavljao park.
Bijeljinci su naveče prvo izlazili u park u šetnju i tu se do 19 ili 20 časova odvijao društveni život, onda se prelazilo u centar grada, na drugi korzo. Mnogi su ostajali i u kafani u parku, gdje je svirala živa muzika.
Urbana legenda kaže da je tu Šaban Šaulić počinjao karijeru i otpjevao prvu pjesmu. On je često i boravio u Bijeljini, odakle mu je majka, tačnije iz Ulice 27. marta. U ovoj kafani karijere su počeli i Zekerijah Đezić, Toma Zdravković, Ljiljana Petrović i mnogi drugi.
U parku se u to vrijeme, čak, nalazio i travnati teniski teren, kao i klizalište. Gradski park bio je na udaru ljudi i prirode u nekoliko navrata. Više od četvrtine stabala teško je oštećeno u oluji na Vidovdan 1928. godine, a nova nesreća se dogodila krajem Drugog svjetskog rata, kada su njemački vojnici isjekli sve zimzeleno drveće da bi od njega napravili novogodišnje jelke. U poratnom periodu znatno je izmijenjeno lice parka i on je izgubio svoj prvobitni barokni izgled. Vremenom je i zapušten, pogotovo u vrijeme devedesetih godina XX vijeka. Danas je ponovo živ i ispunjen dječijom grajom, sa novim bistama i brojnim drugim obrisima savremene oaze mira i prirode u centru grada i predstavlja "pluća grada".